Zaklęcie dla Cameleon

Xanth to magiczna kraina pełna osobliwych roślin i zwierząt. Oprócz ludzi zamieszkują ją także centaury, harpie czy smoki. Młody Bink wychował się w tym świecie, ale niestety coś wyróżnia go od społeczeństwa rodzinnej wioski. Otóż Bink nie wykazuje żadnego talentu magicznego, wskutek czego wkrótce zostanie skazany na wygnanie z Xanthu do Przyziemia. By do tego nie dopuścić, wyrusza przez pełną niebezpieczeństw krainę w stronę zamku czarodzieja Humfreya, dzięki któremu ma nadzieję dowiedzieć się, czy jest jeszcze szansa na ratunek.

Zaczynając czytać Zaklęcie dla Cameleon, liczyłem na zabawną powieść z ciekawie wykreowanym fantastycznym światem. I rzeczywiście, w pewnym stopniu Xanth to ciekawa kraina, w której wierzby plątamoty rosną obok drzew dżinsowych lub chlebowych, a każda istota - nawet nie tylko istota, a przyroda nieożywiona także - wykazuje jakiś magiczny talent, nierzadko całkiem zwariowany.

Na tym jednak kończą się pozytywy. Nasz młody bohater opuszcza bezpieczną wioskę i przemierza lasy, łąki i rozpadliny, aby dotrzeć do celu. Problem w tym, że Xanth to właściwie pułapka na pułapce. Co pięć kroków czyha mięsożerna roślina, krwiożerczy wąż, woda w strumieniu zamieniająca pijącego zeń w rybę... i naprawdę nie wiem, jakim cudem w tej krainie jeszcze ktokolwiek pozostał żywy. W kwestii niebezpieczeństw autor wyraźnie przesadził.

Główny bohater to przykład irytującego wzoru cnót. Ponadto często miałem wrażenie, jakby urodził się wczoraj. Jego nagłe olśnienia, dzięki którym wykrywał uknuty przez kogoś blef były doprawdy powalające. Mimo, że narracja w powieści jest trzecioosobowa, to wypełnia ją aż nadto pełnych nieufności przemyśleń Binka. Od zdań rozpoczynających się od "A może...", "Jeśli...", "Chyba że..." aż mdli. Tak jakby autor panicznie bał się popełnić jakiś błąd logiczny i asekurował się podobnymi stwierdzeniami wyrażonymi błyskotliwymi myślami Binka. Ale i tak takich błędów można znaleźć co najmniej kilka.

Kolejną bolączką w Zaklęciu dla Cameleon są dialogi niewpasowujące się w sytuację. Podczas gdy w kierunku bohaterów zmierza potwór morski, ci ucinają sobie kolejną pogawędkę o możliwościach i ograniczeniach magii. Co tam, potwór może poczekać i nie ma się co denerwować. Takich nielogicznych zagrywek było niestety więcej i czasami nie pozostaje nic innego, jak tylko zrobić wyrażającego więcej niż tysiąc słów facepalma.

Pomimo moich negatywnych wrażeń, obiektywnie patrząc nie mogę zupełnie zniechęcić do sięgnięcia po Xanth. Skoro autor wydał już niemal 40 tomów w serii, to znaczy, że ktoś chce i lubi je czytać. Przypuszczam, że Zaklęcie dla Cameleon mogło być czymś świeżym i zaskakującym, kiedy zostało wydane po raz pierwszy, a było to w roku 1977. Dziś jednak zupełnie nie mieści się w standardach dobrej powieści. Parę ciekawych pomysłów nie wystarczy, żeby stworzyć przyjemną w czytaniu lekturę, jeśli wykonanie jest, co tu dużo mówić, godne pożałowania. Aby zakończyć pozytywnym akcentem, dodam tylko, że nowe polskie wydanie serii prezentuje się naprawdę pięknie. Xanth może przynajmniej stać na półce i ładnie wyglądać. Ale tylko tyle.

Ocena: słaba