Angelfall

Aniele, stróżu mój... szeptaliśmy przez setki lat. Myliliśmy się. Teraz to właśnie ONE okazały się naszym największym koszmarem.

Postapokaliptyczny krajobraz to nowa codzienność, do której musi przywyknąć ludzkość. Ziemia okupowana jest przez złowrogie anioły, a ludzie walczą z głodem, brakiem prądu i wody oraz z gangami, rządzącymi teraz ulicami. Siedemnastoletnia Penryn opiekuje się młodszą siostrą poruszającą się na wózku i niezrównoważoną matką. Podczas poszukiwania jedzenia dziewczyna jest świadkiem zstąpienia kilku aniołów, które odcinają swojemu pobratymcowi skrzydła. Niczym w najgorszych koszmarach, anioły dostrzegają Penryn i porywają jej małą siostrę, Paige. Jedyne co teraz może zrobić Penryn, aby uratować siostrę, to zjednoczyć siły z okaleczonym aniołem, który może doprowadzić ją do miejsca przetrzymywania Paige. O ile jeszcze żyje...

Kiedy zacząłem czytać Angelfall, od razu skojarzyło mi się z Igrzyskami śmierci. Dzielna dziewczyna ratująca młodszą siostrę i matka nie do końca spełniająca swoją rolę. Ponadto bardzo podobny styl pisania autorki i narracja w czasie teraźniejszym. Nie było to bynajmniej złe pierwsze wrażenie, wręcz przeciwnie! Susan Ee posługuje się słowami równie błyskotliwie, co Suzanne Collins.

Penryn zmierza ku San Francisco wraz ze swoim towarzyszem, aniołem o imieniu Raffe. Cóż, chyba nie będzie zaskoczeniem fakt, że między tymi dwoma może zaiskrzyć. Angelfall wpisuje się w popularny gatunek romansu paranormalnego, aczkolwiek jest on tu nakreślony nienachalnie i - całe szczęście - autorka prowadzi Penryn stałą drogą, jej decyzje są w pełni logiczne i samokrytyczne. Penryn ani na chwilę nie zapomina o swoim głównym celu. Samego romansu jest więc w tym tomie niewiele, choć kolejny prawdopodobnie skupi się na tym w większym stopniu.

Postacie są niebanalne, a najbardziej oryginalną jest chyba matka Penryn. Mimo, że nie podróżuje razem z córką, przewija się przez całą powieść. Jej relacja z Penryn jest co najmniej osobliwa. Wspomnieć trzeba także o aniołach. Wiele ich zachowań przypomina ludzkie, ale główna bohaterka strofuje samą siebie przypominając sobie, że tak naprawdę nie są oni ludźmi. Czego dokładnie chcą i co robią na Ziemi? Czy ludzkość ma jeszcze szansę przeżyć i odzyskać dawne życie?

Jedyne czego mi brakowało w powieści to dokładniejszego opisu, co doprowadziło do obecnego stanu sytuację na Ziemi. Penryn od czasu do czasu odkrywa jakąś kartę przeszłości, ale po skończeniu książki wciąż czułem się nienasycony. Na szczęście perspektywa kolejnej części daje nadzieję na dowiedzenie się czegoś więcej.

Opowieść Penryn o końcu świata to znakomita powieść w klimacie dystopii. Wielbicieli tego gatunku nie muszę chyba dłużej zachęcać, a pozostali niech pokierują się pięknym wydaniem książki. W tym wypadku na pewno nie poczujecie się zawiedzeni jej zawartością!

Ocena: dobra

Za możliwość przeczytania książki dziękuję bardzo wydawnictwu Filia.