Igrzyska śmierci - Trylogia

Trylogia amerykańskiej pisarki Suzanne Collins zdążyła już zyskać miano kultowej. Nie ma zagorzałego czytelnika, który nie słyszałby o Katniss Everdeen z Dwunastego Dystryktu. Nie będę więc recenzował każdego tomu osobno, a wszystkie moje odczucia względem tej trylogii zbiorę w jednej, dłuższej recenzji.

By zachować strukturę recenzji, naprędce wyjaśnię sytuację panującą w świecie Igrzysk śmierci. Panem to kontynent podzielony na dwanaście dystryktów i rządzący nimi Kapitol. Mieszkańcy dystryktów nie są nikim innym, jak niewolnikami Kapitolu, który wykorzystuje ich, by żyć w przepychu i zapewnić sobie rozrywkę. Rozrywkę w postaci Głodowych Igrzysk, odbywających się raz w roku. Z każdego dystryktu dwójka wylosowanych dzieci ściera się ze sobą na arenie na śmierć i życie, a zwycięzca może być tylko jeden. Kapitol w ten sposób trzyma w ryzach podwładne dystrykty, po tym, jak w Dystrykcie Trzynastym wybuchło powstanie. Dystrykt ten został zniszczony, a by nie dopuścić więcej do podobnej sytuacji, wymyślono właśnie ideę Głodowych Igrzysk. Władze Kapitolu staną jednak w kłopotliwej sytuacji, gdy jedną z trybutek zostaje Katniss Everdeen. Nastoletnia dziewczyna z najbiedniejszego dystryktu, która sprzeciwi się okrutnym panowaniom prezydenta Snowa.

Suzanne Collins udało się stworzyć niesamowitą, wciągającą historię, która doszczętnie pochłania czytelnika. Każda myśl Katniss, która jest tu narratorką, wydaje się być dokładnie zaplanowana. Niektórym przeszkadzać może narracja w trybie teraźniejszym, mogę jednak zapewnić, że jest to kwestia przyzwyczajenia (po paru książkach pisanych w podobnym stylu zupełnie się tego nie odczuwa). Autorka podjęła nie lada wyzwanie, decydując się na opowieść z perspektywy Katniss. Nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale im dalej zachodzi akcja, tym głębiej wnikamy w umysł głównej bohaterki i obserwujemy zmiany w nim zachodzące, często bardzo drastyczne. Zarówno ona jak i pozostali bohaterowie wypadają wiarygodnie. Od razu czujemy, że są z krwi i kości.

Można stwierdzić, że autorka zapoczątkowała nową modę na dystopie wśród powieści młodzieżowych, tak samo, jak wcześniej zrobił to Zmierzch (Stephenie Meyer zainspirowała następnych pisarzy do romansów z udziałem nadnaturalnych istot). To świadczy o tym, jak wiele czytelników pokochało jej trylogię. Zastanawiam się, co właściwie wpłynęło na fenomen Igrzysk śmierci. Przeraża mnie myśl, że sam sięgnąłem po książkę dla rozrywki. Zupełnie tak samo, jak nieczuli mieszkańcy Kapitolu, którzy co roku oglądają krwawą jatkę na arenie. Trylogia oddziałuje na psychikę i to jest największy jej plus. To niezwykłe, że taka seria odniosła sukces. Gdyby nie fantastyczny warsztat i bezkompromisowość autorki, o Igrzyskach śmierci dziś nikt mógłby nie słyszeć. Pomimo opisywania rzeczy ciężkich, książki Collins czyta się płynnie i wcale nie odczuwa się zmęczenia. Nawet Kosogłos, ostatni i najbardziej brutalny tom, nie pozwala odłożyć się choćby na chwilę.

Igrzyska śmierci są brawurową trylogią, która wywołuje niezwykle silne emocje. Wzrusza, ale przede wszystkim szokuje czytelnika. Autorka wręcz nie ma skrupułów. Nie planuje historii bohaterom, a jedynie surowo opisuje ich losy. Walka o wolność, poświęcenie, miłość - a to wszystko w absurdalnej oprawce telewizyjnego show. Efekt jest zachwycający. Igrzyska śmierci w łatwy sposób przekazują ważne wartości, nie tracąc przy tym na napiętej jak łuk fabule. Nie ma wątpliwości, że ta trylogia na pewno zostanie zapamiętana na długo.

Ocena: świetna