Zmierzch

Książka dla nastolatek czytana przez chłopaka? Dlaczego nie. Z racji bycia molem książkowym, nie mogę znieść myśli, że jakaś ciekawa historia mogłaby przejść mi koło nosa. A skoro Zmierzch Stephenie Meyer odniósł taki sukces, to może i coś w tym musi być. Postanowiłem to sprawdzić, pożyczając od znajomej pierwszą z czterech części popularnej sagi o wampirach zakochujących się w ludziach z wzajemnością.

O czym to jest, nie będę wiele pisał. Ostatecznie wszyscy mniej więcej orientują się w tej historii. Nastolatka imieniem Bella przyjeżdża do małej, deszczowej miejscowości Forks i zaczyna naukę w nowym liceum. Tam poznaje chłopaka, który nietypowo się zachowuje. No dobra, dobra, wszyscy wiemy, że Edward jest wampirem. Znajomość Belli i Edwarda rozpoczyna się niezbyt pomyślnie. Dziewczyna chce poznać Edwarda bliżej i na tym polega właściwie cała fabuła książki.

O tym, jaki sukces odniosła cała seria, nie trzeba nikogo uświadamiać. Czasem na rynku pojawia się książka, która według krytyków jest banalna i nic nie warta, a mimo to cieszy się ogromnym powodzeniem wśród czytelników. Tak było i w przypadku tej książki, ponieważ dobrych recenzji ona nie zebrała. Nie ma się co dziwić, bo powieść rzeczywiście jest nieco naiwna. Oto mamy główną bohaterkę - niezdarną, przygnębioną dziewczynę, którą mimo to wszyscy zdają się lubić. Nawet gdy ta nie zwraca na nikogo uwagi. Na tej szarej myszce oko zawiesza przystojny wampir, o którym inne dziewczyny mogłyby tylko pomarzyć. No właśnie, tu mamy kolejną kwestię, o której też już wiele powiedziano: czy to na pewno wampir? Może jakiś nowy gatunek stworzony przez autorkę, szkoda tylko, że jego obraz cały czas się utrwala. Chyba już nigdy wampiry nie będą się jednoznacznie kojarzyć z krwiożerczymi, nocnymi potworami.

Podczas lektury czasami można poczuć się zażenowanym pomysłami, na które wpadła autorka. Czemu na przykład samochód kierowany przez wampira potrafi osiągnąć niezwykłą prędkość? Wampiry Stephenie Meyer oszukały technologię! Niektóre błędy wytyka nawet sama tłumaczka, której w przypisie zdarzyło się skomentować sytuację.

I chociaż tak wiele można Zmierzchowi zarzucić, to jednemu nie sposób zaprzeczyć. Ta książka czyta się sama. Nie wiem jak autorce udało się uzyskać taki efekt. W końcu i styl powieści nie jest wybitny, a mimo to nawet powolna akcja łapie czytelnika i nie chce puścić. Jeśli miałbym oceniać tę książkę obiektywnie, to ocena byłaby przeciętna, ale jednak faktycznie jest w tej książce coś, co może spodobać się czytelnikom, czy raczej czytelniczkom.

Pierwszy tom sagi skupia się na wzajemnym poznawaniu się Belli i Edwarda. Mamy tu więc pełno dialogów, w których co bardziej wrażliwe na słodycz osoby poczują mdłości, i tym osobom na pewno nie poleciłbym Zmierzchu. Zresztą, czy tę książkę trzeba polecać? Myślę, że ewentualną decyzję o jej przeczytaniu należy rozważyć samemu, bo tak to już jest z tymi bestsellerami, których krytycy nienawidzą, a czytelnicy kochają.

Sam nie wiem, jakim cudem ode mnie taka ocena, ale postanowiłem postawić taką a nie inną ze względu na to, że naprawdę nie nudziłem się przy czytaniu Zmierzchu. Pod tym względem:

Ocena: dobra