Seria niefortunnych zdarzeń

U nas zawsze cicho, sza!

Dziś chciałbym przedstawić Wam jedną z moich ulubionych serii książek. Wypełniła ona kawał mojego dzieciństwa i do dziś mam do niej sentyment. Uwielbiam ją nie mniej niż te dobrych parę lat temu... Mowa oczywiście o Serii niefortunnych zdarzeń, autorem której jest Lemony Snicket (właściwie Daniel Handler). Po ostatnim akapicie myślę sobie, że wyszła mi z tej recenzji bardziej dziwna, osobista opinia, ale chyba inaczej nie mogę się odnieść do powieści, które tak wiele dla mnie znaczą.

Seria niefortunnych zdarzeń ciągnie się przez trzynaście tomów i stanowi przytłaczający zbiór nieszczęść, które przytrafiły się sierotom Baudelaire. Fatum spadło na nich pewnego pochmurnego dnia na plaży. Oto pojawił się przed nimi pan Poe, bankier zajmujący się finansami rodziny Baudelaire'ów oznajmiając im o pożarze domu i śmierci rodziców. Wioletka, Klaus i Słoneczko zostają przekazani pod opiekę dalekiego krewnego, hrabiego Olafa. Wkrótce ich życie zamienia się w ucieczkę przed czyhającym na ich fortunę ohydnym Olafem i jego wspólnikami z trupy teatralnej. Oddawani pod opiekę coraz to kolejnych nieznanych im osób, odkryją też pewne sekrety, które łączą wszystkie postacie z ich zmarłymi rodzicami.

Nieszczęście goni nieszczęście, a sieroty Baudelaire są zdane tylko na siebie. Wioletka, czternastolatka potrafiąca skonstruować niezwykłe wynalazki; dwa lata młodszy Klaus, wielki miłośnik książek; oraz zaledwie dwuletnie Słoneczko, które uwielbia gryźć, a potem odkryje u siebie także talent kucharski. Dzięki sprytowi uda im się pokonać niejedną przeszkodę, zanim pojawią się następne. Droga dzieci jest ciernista, ale spotykają one też wiele osób, dzięki którym na niebie pojawia się słońce, a nadzieja powraca.

O bohaterach należałoby powiedzieć, że każdy z nich jest przedstawiony w prosty sposób. Zazwyczaj posiada jakąś charakterystyczną cechę, odróżniającą go od innych, która warunkuje też całe jego zachowanie i postępowanie. Jest to tutaj bardzo dobry sposób przedstawienia postaci, ponieważ niewielka ilość stron, szczególnie w pierwszych tomach, nie pozwoliłaby na nie wiadomo jakie rozbudowywanie sylwetek.

Wartą uwagi sprawą są nazwiska bohaterów. Już w powyższym opisie można znaleźć nawiązania do dwóch znanych poetów (rzecz jasna są to Charles Baudelaire i Edgar Allan Poe), a we wszystkich tomach przewija się mnóstwo nawiązujących do znanych ludzi z XIX w. Takie zabiegi dodają smaczku całej historii.

Autor posługuje się ciekawym stylem, który z początku niektórzy mogą uznać za infantylny, ale jest to całkowicie błędne pierwsze wrażenie. Właśnie za groteskowy styl między innymi należy docenić te książki. Narracja prowadzona przez samego Lemony'ego Snicketa jest ważnym punktem i jak się okazuje, również i on odgrywa jakąś niejasną rolę w powieściach. Cała seria ma gotycki charakter, a autorowi świetnie udało się oddać tę niepokojącą atmosferę.

WZS (VFD)
???

Seria niefortunnych zdarzeń jest pełna tajemnic i od razu mogę powiedzieć, że wiele z nich pozostaje niewyjaśnionych. W tym tkwi też cały dramatyzm. Spotkałem się z opiniami osób, których cykl ten znudził. Przyznaję, że niezupełnie je rozumiem, bo czytając Serię doznawałem wielkich emocji, jakie zdarzały mi się przy zaledwie paru tytułach. Może schemat utrzymujący się przez pierwsze powieści był czynnikiem, przez który niektórzy zarzucili serię. I nie wiem czemu, ale zawsze jest mi żal, że nie dostrzegli oni tego czegoś, co kryje się w Serii niefortunnych zdarzeń. Dla mnie jest to na pewno jedna z najlepszych serii młodzieżowych, napisana przez genialnego pisarza i ozdobiona przez fenomenalne ilustracje Bretta Helquista. I choć autor przestrzega przed sięgnięciem po jego książki, aby potem nie mieć nieprzespanych nocy i nie wypłakiwać oczu w poduszkę, ja będę wdzięczny każdemu, kto pozna los Baudelaire'ów, aby Seria niefortunnych zdarzeń nie została zapomniana.

Ocena: świetna